జ్ఞానమార్గం-(1)

జ్ఞానమార్గం లేక జ్ఞానయోగం అనేది ; క్షణికమైన ఇహపర సౌఖ్యాల యందు వాంఛను పోగొట్టి, రాగాది ద్వేషాలను నశింప జేసి మనశ్శుద్ధిని కలిగిస్తుంది.  బ్రహ్మైక్యజ్ఞానాన్ని కలిగించే సులభమైన మార్గంగా చెప్పబడింది. పరమాత్మను గురించిన జ్ఞానమే జ్ఞానమంటే. ఈ జ్ఞాన యోగాన్ని శ్రద్ధ, భక్తి , ధ్యానములతో ఆచరించ లేక మాయచే మోహించ బడిన జనులు దారేషణ , పుత్రేషణ , ధనేషణలనే ఈషణత్రయం చేత సంసారంలో తిరుగాడుతూ ఉన్నారు. అన్ని విద్యలూ అహంకారాన్ని పెంచేవిగా ఉంటె , బ్రహ్మ విద్య బ్రహ్మత్వాన్ని పొందించి , శాశ్వతమైన ఆనందాన్ని కలిగిస్తుంది. జ్ఞాన యోగం మహోత్కృష్ట  మైనది. అంచేత ఇది అనేక జన్మల సంచిత కర్మలను భస్మం చేసి ఆత్మజ్ఞానాన్ని కల్గిస్తుంది. తనే బ్రహ్మమని తెలిసికోవడం జ్ఞానానికి పరాకాష్ఠ . అజ్ఞానమంటే నేను, నాది,ఈ శరీరమే నేను అనుకోవడం వంటివి.  జ్ఞానప్రాప్తి అనేది భక్తి , కర్మ మార్గాలలో  కుశలత సంపాదించిన తర్వేతే లభిస్తుంది. మనస్సు శుద్ధి ఐన తర్వేతే జ్ఞానానికి అర్హత వస్తుంది. ఇది బుద్ది కుశలత గలవారికి మార్గంగా చెప్పుకోవచ్చు.  శ్రవణ, మనన , నిదిధ్యాసనలనేవి జ్ఞాన సాధనాలు. వీటిని నిరంతరమూ అభ్యాసం చేస్తే జ్ఞానయోగం నిరతిశయ సుఖాన్ని కలిగించి శాశ్వతమైన మోక్షాన్ని కలిగించే రాచ బాటగా చెబుతారు.

భగవద్గీతలో, మోక్షమార్గమైన భగవద్భక్తి యందు శ్రద్ధ కలిగి , ఎల్లపుడూ స్వామిని కీర్తిస్తూ శమ, దమాది నియమాలతో ఆ పరాత్పరుడిని సేవిస్తుంటారో, ఎవరు శ్రవణ మనన నిదిధ్యాసనలందు సమర్ధులో అట్టి ఉత్తమ, మధ్యమ, మందాధికారులందరికీ ఈజ్ఞాన యోగము ఆచరణీయంగా చెప్పబడింది. మానవుడు  అజ్ఞానంచేత; ఇంద్రియ లోలుడై , దృశ్య ప్రపంచమందలి విషయాలూ , కన్పించే వస్తువులూ వాస్తవంగా తోచి , సుఖాలకోసం మార్గాలను వెదుకుతు౦టాడు. ఒకటి లభించిన తర్వాత మరొకటి ఇలా కోర్కెలకు అంతులేక , సంతృప్తి లభిస్తుందని ఆశతో, జీవితంలో పరుగులు పెడుతుంటాడు. చేదు అనుభవాలు ఎదురౌతూనే ఉంటాయి. ఐనా సంతుష్టి కల్గుతుందనే ఆశ మాత్రం చావదు. ఇలా మోసపోయి  జవసత్వాలుడిగి మరణిస్తాడు. ఇదే మాయ. జ్ఞానమనే శబ్దం చేత బ్రహ్మమును , బుద్ది వృత్తినీ కూడ చెప్పడానికి ఉపయోగించడం జరుగుతోంది. ఆత్మ బుద్ది యందు ప్రసరించడం వల్ల , బుద్ధిలో కలిగే ధర్మాన్ని జ్ఞానం అంటాం. అజ్ఞానం ప్రకాశింప బడేదైతే జ్ఞానం ప్రకాశించేది. బ్రహ్మమును తెలుసుకొనే వివేకమే బ్రహ్మ జ్ఞానం. వేదాంత గ్రంధాలలో ముఖ్యంగా భగవద్గీతలో జ్ఞాన అనే శబ్దం అనేక మార్లు ఉపయోగించబడింది.

ప్రతీ ప్రాణి సత్వరజస్తమో గుణాలతో కూడి ఉంటుంది. రజస్తమో గుణాలు అణగి, సత్వ గుణం వృద్ది చెందితే సాత్విక జ్ఞానం కలుగుతుంది. దాని వల్ల వేర్వేరుగా ఉండే సర్వ భూతముల యందూ అవిభక్తమై, నాశరహితమై, ఏకమై ఉండే పరమాత్మ తత్వాన్ని చూడకల్గుతాం. ఆత్మ స్వరూపమందు ఎల్లపుడూ మనస్సును నిల్పి , మోక్షమందే దృష్టి కలిగి ఉండటం జ్ఞానమని , దీనికి విరుద్ధమైనది అజ్ఞానం అనీ భగవద్గీతలో చెప్పబడింది. జ్ఞానమనే అగ్ని ఆగామి సంచిత కర్మలను కూడ దగ్ధం చేస్తుందని చెప్పబడింది. అంచేత అజ్ఞానమనే సంసారాన్ని జ్ఞానం చేత తొలగించు కోవాలి. బ్రహ్మ మొదలుకొని సూక్ష్మమైన జీవరాసుల వరకు ఉండే,అన్ని జీవులలోను బుద్ది సాక్షికి స్థానమైన ఆత్మగా ప్రకాశించే కూటస్థ చైతన్యమే అంతర్యామి. ఎనుబదినాలుగు లక్షల జీవరాసులలోనూ చైతన్య స్వరూపమైన ఆత్మ ఏకరూపంగానే ప్రకాశిస్తోంది. బ్రహ్మచైతన్యరూపమైన ఆత్మ, కర్మరూప విశేషమగు జీవుడూ ఒక్కటే అని తెలుసుకునే విద్వాంసుడు ఆత్మయందే క్రీడిస్తూ ఆత్మయందే ఆసక్తి గలవాడై; సుఖదుఃఖానుభవాల

నుండి , సంసారమునుండీ విడువబడు చున్నాడు.